‘Φίλε, πριν αρχίσουμε τα δικά μας, θέλω να σου πω ότι η παρουσίαση του βιβλίου …τα έσπασε. Πέρασα φανταστικά”. Αυτός ήταν ένας από τους φίλους που βρέθηκαν τη Δευτέρα το Βράδυ στο αγαπημένο πατάρι του Ιανού, όπου ο Γιάννης Σταυρουλάκης, συνοδευόμενος από τους εκλεκτούς καλεσμένους του παρουσίασε το βιβλία του “Εκεί που γεννήθηκαν οι θρύλοι”. 

“Η παρέα όλη είχε τρομερή χημεία, ο Λέντζας ήταν απίθανος και όλοι έμοιαζαν να μιλούν σαν να βρίσκονται στο τραπέζι ενός καφέ και να κάνουν παρέα…

Και τι παρέα… Ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο Κώστας Κατσουράνης, ο Χάρης Γιαννόπουλος και μαζί τους, ο Πάμπλο Λάσο σε ζωντανή σύνδεση από τη Βιτόρια, ο Ιγκόρ Ρακόσεβιτς από τη Σερβία, ο Άγγελος Κολωνός από την Κέρκυρα και ο Ζάρκο Πάσπαλι από το Βελιγράδι. 

Όλοι παρόντες συζητώντας για αυτό το μεγάλο πάθος… Για το μπάσκετ των ανοιχτών γηπέδων… Για τον τρόπο με τον οποίο τους διαμόρφωσε, για τα όνειρα που άρχισαν αν γεννιούνται στο τσιμέντο, για τα τρικ που ένας πιτσιρικάς έπρεπε να μηχανευτεί προκειμένου να βρει χώρο στις μπασκέτες και να παίξει με μεγαλύτερους. 

Πρόσωπο της βραδιάς βέβαια, ο ενορχηστρωτής της παρέας, ο άνθρωπος που όχι μόνο έγραψε, είδε τόσους ανθρώπους να τον τιμούν με την παρουσία τους ήταν ο συγγραφέας, Γιάννης Σταυρουλάκης… “Η έρευνα είναι κάτι που σε κάνει αισθάνεσαι δημιουργικός. Και είανι πολύ ωραίο να δημιουργείς. Αυτό το βιβλίο είναι κομμάτι έρευνας και δημιουργίας. Εχει τα πάντα μέσα. Ιστορίες, έρευνα, τα πάντα… Είναι πολύ ωραίο να αφήνουμε κάτι πίσω έχοντας μιλήσει με ανθρώπους πάρα πολύ σημαντικούς, που σου μιλούν για πράγματα, δικά τους σημαντικά για το οποίο δεν είχαν μιλήσει ποτέ στη ζωή τους”.

Ο Γιώργος Λέντζας μοίραζε τις λεκτικές πάσες στους καλεσμένους του διαμορφώνοντας στον Ίανό ένα κλίμα, όπου παρευρισκόμενοι και ομιλητές ένιωσαν την απόλυτη ζεστασιά. Μία μεγάλη κομπανία από λάτρεις του μπάσκετ, φίλους του Γιάννη Σταυρουλάκη και θαυμαστές των καλεσμένων, ενώθηκε κάτω από την αγάπη για την πορτοκαλί μπάλα, τις κοινές νοσταλγίες από τα ανοιχτά γήπεδα και ένα μικρόφωνο. Θα μπορούσε να λείπει αυτό, αλλά εδώ που τα λέμε, χωρίς το μικρόφωνο δε θα είχαμε βίντεο. 

Το βίντεο που ακολουθεί που δεν είναι μία τυπική παρουσίαση… Βάλτε το να παίζει στο παρασκήνιο και ασχοληθείτε με αυτά που που έχετε να κάνετε… Χωρίς να το θέλουν οι καλεσμένοι έστησαν ένα podcast για ένα βιβλίο στο οποίο είτε συμμετείχαν, είτε το διάβασαν και το λάτρεψαν… 

Ακούστε τον Θοδωρή Παπαλουκά να μιλάει για το κόλπο που έκανε προκειμένου να παίξει στο μπασκετικό ιερατείο των Ελληνορώσων…

Να εξηγεί γιατί τα παιδιά ευνουχίζονται από τους γονείς στην εποχή μας…Και να λέει… “Οι Αλάνες μας έμαθαν να επιβιώνουμε σε δύσκολες καταστάσεις. Δεν ήμουν ο πιο ταλαντούχος, αλλά το ανοιχτό γήπεδο με έμαθε να επιβιώνω”. 

Ακούστε τον Ζάρκο Πάσπαλι να ευχαριστεί τον συγγραφέα Γιάννη Σταυρουλάκης που το έκανε δώρο αυτό το βιβλίο και να θυμάται τις ιστορίες από το Νιέγκοσεβ Παρκ, όπου ο ίδιος ήταν ο τύπος με… “το μεγάλο κεφάλι και τα μεγάλα αυτιά”

Ο Κώστας Κατσουράνης επιδεικνύοντας το απαράμιλλο μπασκετικό στυλ του, θυμάται να του λένε οι γονείς του ότι επειδή δε θα ψηλώσει θα ήταν καλύτερα να παίξει ποδόσφαιρο ενώ ο ίδιος αγαπούσε και τα δύο αθλήματα. 

Ο Ιγκορ Ρακόσεβιτς θυμήθηκε ότι 25-20 χρόνια πριν, σε κάθε γωνιά του Βελιγραδίου υπήρχαν ανοιχτά γήπεδα που ήταν γεμάτα από κόσμο και χρειαζόταν να περιμένεις μέχρι και 3 ώρες για να παίξεις. “Μπορούσες να βρεις πραγματικά σπουδαίους παίκτες και ομάδες που είχαν στρατηγική, στυλ παιχνιδιού και φιλοσοφία. Ακόμα και τότε. Επί της ουσίας, σε κάθε φάση πάλευες για το χρόνο σου μέσα στο γήπεδο, αλλιώς, αν έχανες, ήσουν έξω”. 

Ο Χάρης Γιαννόπουλος, με το γνωστό, πολύ προσωπικό στυλ που τον ξεχωρίζει θυμήθηκε τις ημέρες του Ποσειδωνίου στη Θεσσαλονίκη, όπου “κορόιδευε” τους αντιπάλους του σουτάροντας αρχικά με το αριστερό χέρι, μέχρι να θεωρήσουν οι αντίπαλοι ότι είναι εύκολος στόχος. Μέχρι που ξεκίνησε να σουτάρει με το δεξί… και όλοι φανταζόμαστε τι γινόταν. Και για να πει… “Στο ανοιχτό κάθε ήττα σε χτυπούσε περισσότερο. Δεν υπήρχαν δικαιολογίες, ούτε οι διαιτητές, ούτε ο προπονητής που με έβγαλε ούτε τίποτα. Αν παίζεις σε ανοιχτό γήπεδο δεν γίνεται να μην είσαι ανταγωνιστικός”. 

Ο Άγγελος Κορωνιός έκανε ένα ταξίδι στο ανοιχτό γήπεδο της Πρόνοια, όπου… “Ο φύλακας του γηπέδου γνωρίζοντας ότι έχουμε ανοίξει μία τρύπα στο σύρμα για να μπαίνουμε μέσα, μας κυνηγούσε με το μηχανάκι για να μας πιάσει. Και ήταν τόσο αστείο, αλλά και περιπετειώδες όλο αυτό, Το ανοιχτό ήταν το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου και της καριέρας μου”. 

Και βέβαια ανακάλεσε στη μνήμη του τα …”Θρυλικά, βρώμικα και σκληρά μονά που με γαλούχησαν ως παίκτη για τη συνέχεια της καριέρας μου. Όχι μόνο κλέβαμε… Κάναμε τα πάντα, όλοι τα έκαναν… Φεύγαμε από το μονό, λέγαμε ΄άτι θα συνεχίσουμε άλλη στιγμή, κατηγορούσαμε άλλους. Πολλά…”. 

Γενικώς ακούστε το… Κι ας μην το βλέπετε… Αν περάσατε έστω κι ένα βράδυ από ανοιχτό γήπεδο, όχι μόνο θα βρείτε τον εαυτό σας σε αυτή τη συζήτηση, αλλά θα γελάσετε (πολύ), θα νοσταλγήσετε και πιστέψτε μας, θα περάσετε ωραία.