Την 21η Δεκεμβρίου του προηγούμενου έτους, σε ένα από εκατοντάδες έδρανα της φωλιάς των Ηνωμένων Εθνών, ο Τζούλιους Ερβινγκ, ο σπουδαίος Doctor J, εκπροσωπούσε, σαν αληθινός γιος μίας μπάλας μπάσκετ, την κοινότητα του αθλήματος, στο φόρουμ που διοργανώθηκε από τα Ηνωμένα Εθνη στο περιθώριο της επίσημης ανακοίνωσης για την καθιέρωση της Παγκόσμιας ημέρας του μπάσκετ.
Ο “Doctor J” ήταν η προσωπογραφία της ιστορίας του μπάσκετ σε εκείνη την αίθουσα και τη στιγμή που ο Ντέιβιντ Χολάντερ (η MVP θα ανακοινώσει πολύ σύντομα κάτι σχετικό με τον αμερικάνο καθηγητή του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης) πήρε το λόγο, το ύφος και η απόκριση του Τζούλιους Ερβινγκ αποδείκνυε για ακόμα μία φορά, ότι το μπάσκετ στην ψυχή μας καλλιεργείται στα κλειστά γήπεδα, αλλά η αγάπη γεννιέται αλλού… Στην άσφαλτο των ανοιχτών γηπέδων, εκεί που τα παπούτσια λιώνουν για να ζεστάνουν όνειρα και ελπίδες, που δε θάβονται, αλλά κρύβονται σε αυτή την άσφαλτο.
“Ακόμα και ως επαγγελματίας, πάντα επιστρέφατε να παίξετε σε αυτούς τους χώρους… Στα playgrounds… Τι σημαίνει για εσάς αυτός ο χώρος”, ήταν η ερώτηση του Ντέιβιντ Χολάντερ…
“Ακόμα και στο ντοκιμαντέρ μου, The Doctor, αναφέρθηκα στο γεγονός ότι πάντα βρίσκουμε τους χώρους που μας κάνουν ευτυχισμένους. Σε αυτή την ηλικία, στα 73 πια, η ευτυχία είναι να κάθομαι στο γραφείο μου, με ανοιχτό το Youtube, με ένα πούρο στο χέρι και το ποτό δίπλα. Τότε, όμως αυτή η ευτυχία, ήταν να κατέβουμε στο πάρκο”. Όπου “πάρκο” = Ανοιχτά γήπεδα της Νέας Υόρκης, ή όποιας άλλης όμορης περιοχής.
“Ψάχναμε να παίξουμε αγώνες. Ψάχναμε την πρόκληση, να βρεθούμε στο ανώτερο επίπεδο. Έχω πολλές ιστορίες από διάφορα γήπεδα της Νέας Υόρκης, ή του Τζέρσεϊ, όπου, όταν λέγαμε σε ομάδες που νικούσαμε, από που ερχόμασταν, εκνευρίζονταν. “Πως γίνεται να παίζουν τόσο καλό μπάσκετ τύποι από το Λονγκ Άιλαντ; Δε γίνεται”.
Για να βάλει την κατακλείδα του… “Τα ανοιχτά γήπεδα είναι ένας παράδεισος, όπου μπορείς να καθαρίσεις το μυαλό σου και να βρεις λύσεις σε μικρά ή μεγαλύτερα προβλήματα”.
Την ημέρα, που το μπάσκετ, έγινε το πρώτο άθλημα που απέκτησε τη δική του παγκόσμια ημέρα, οι συμμετέχοντες στο πάνελ, μιλούσαν για τα Playgrounds. ΚΑΙ για αυτά… Για τις δικές μας παιδικές χαρές, πείτε τις και αλάνες, αν και η αλάνα είναι συνυφασμένη με τον ποδόσφαιρο.
“Στα Playgrounds αυτό που βρίσκεις είναι εμπειρίες ζωής” ανάφερε προ ετών, ο Ερλ Μονρό, o περίφημος Black Jesus του ΝΒΑ, που θεωρείται ως ένας από τους πατέρες του Playground basketball.
“Ό,τι κι αν έκανα στο μπάσκετ, είναι αποτέλεσμα της εμπειρίας μου στα playgrounds της Φιλαδέλφεια, αυτής της δραστηριότητας των πειραματισμών και των λαθών που έπρεπε να διορθωθούν”.
Στο βιβλίο του, Heaven is a Playground, ο Ρικ Τελάντερ περιγράφει όλα τα συναισθήματα που γεννούσε σε κάθε ερασιτέχνη, επαγγελματία σε κάθε θρύλο του εκάστοτε θρύλου ενός ανοιχτού γηπέδου, η καθημερινή ιεροτελεστία της επίσκεψης σε ένα ανοχτό γήπεδο…
Σχεδόν 15 χρόνια μετά, ο ίδιος άνθρωπος, μέσα από ένα κείμενο του στο ESPN, εξέφρασε την ανησυχία του για αυτό το μπάσκετ. Των παιδικών χαρών.
“Το μπάσκετ στο ανοιχτό γήπεδο δεν είχε κινητά τηλέφωνα. Είχε μόνο τα μεγάλη κόκκινα τηλέφωνα για τα οποία έπρεπε να τρέξεις στο κοντινό κατάστημα και να έχεις κάποια ψιλά κρυμμένα στις κάλτσες για να καλέσεις” λέει ο Τελάντερ, που πλέον, εξηγώντας τις άδειες μπασκέτες, θέτει ζητήματα ασφάλειας, και φόβου των παιδιών να τις επισκεφτούν.
Η νοσταλγία και το συναίσθημα όμως, για αυτό το μπάσκετ, το μπάσκετ των αυτοσχέδιων κανονισμών όπου συμφωνούνταν μεταξύ των δύο ομάδων, το μπάσκετ του “20-20, πάμε στα 22”, το μπάσκετ του “μπει δε μπει” και του “Εδώ θα παίξουμε που έχει και διχτάκι”, δεν εξαντλούνται.
Έστω κι αν πριν από ακριβώς δέκα χρόνια, πάλι στο ESPN, ο Μάιρον Μέντκαλφ και η Ντέινα Ο’Νιλ, μέσα από μία ενδελεχή έρευνα, επιχείρησαν να πιστοποιήσουν ότι το μπάσκετ των playgrounds έχει πεθάνει. Οτι το περίφημο Ράκερ Παρκ δεν είναι πλέον το ίδιο.
Δεν πέρασαν παρά ελάχιστες ημέρες, και ο Μπομπίτο Γκαρσία, ένας από τους μεγαλύτερους θρύλος που γέννησαν ποτέ τα ανοιχτά γήπεδα της σύγχρονης εποχής, πήρε ένα προς ένα τα βασικά σημεία της έρευνας τους ESPN, για να απαντήσει βασιζόμενος στη δική του εμπειρία. Μία εμπειρία που δεν είχαν ο Μέντκαλφ και η Ο”Νιλ.
“Έχει πεθάνει το μπάσκετ των playgrounds; Μπαααα” ήταν η απάντηση του.
Σε κάθε περίπτωση, και σε αυτή την υπόθεση ισχύει κάτι που στην γλώσσα της ψυχολογίας αναγνωρίζεται ως απόφθεγμα: “Μπορεί να ξεχάσεις τους ανθρώπους στο πέρασμα του χρόνου, αλλά δε θα ξεχάσεις ποτέ πως σε έκαναν να νιώσεις”.
Το μπάσκετ των playgrounds, αυτό που όπως λέει ο Μπομπίτο στο κείμενο του, υπηρετήθηκε από επαγγελματίες όπως ο Κέμπα Γουόκερ ή o Λανς Στίβενσον (και δεκάδες άλλων) όταν βρίσκονταν στο pick της καριέρας τους, δεν έχει προδιαγεγραμμένο μέλλον, αλλά σίγουρα, ουδείς από εμάς, μπορεί να ξεχάσει πως μας έκανε να νιώσουμε. Έτσι δεν είναι;
Η θρυλική ομάδα των Αμπελόκηπων γεννήθηκε στην παιδική χαρά της γειτονιάς, πίσω από το ξενοδοχείο President.
Στην Παιδική χαρά των Αμπελοκήπων, αλλά και στα πιο δημοφιλή playgrounds της Ευρώπης, αναφέρεται και το βιβλίο της MVPublications, “Εκεί που γεννήθηκαν οι Θρύλοι” του Γιάννη Σταυρουλάκη, και το οποίο μπορείτε να προμηθευτείτε εδώ: https://www.mvpublications.gr/product/ekei-pou-gennithikan-oi-thryloi/
Εκεί έκανε προπονήσεις όταν έχτιζε τα όνειρα της στις τοπικές κατηγορίες, εκεί ήταν η έδρα του παιδικού και του εφηβικού, εκεί ο Τζανής, ο Φλώρος, ο Παναγιωταράκος και τα υπόλοιπα παιδιά σφράγιζαν βήμα βήμα μία πορεία που μετά από μερικά χρόνια θα τους έφερνε στην Α1, κάνοντας όλη την μπασκετική κοινωνία της Ελλάδας να μιλάει για την ομάδα-θαύμα.
Κάθε χρόνο λοιπόν, ακόμα και όταν οι Αμπελόκηποι έφτασαν πια στη μεγάλη κατηγορία, η πρώτη προπόνηση της προετοιμασίας, με εντολή του κόουτς Γιώργου Καλαφατάκη, γινόταν εκεί, στην “Παιδική”, πίσω από το President.
Οι ιστορίες είναι αμέτρητες… Και τα γηπεδάκια σε όλη την ελληνική περιφέρεια, που φιλοξένησαν μεγάλους αστέρες του μπάσκετ, εν ενεργεία ή πριν αναγνωριστούν ως τέτοιοι, είναι επίσης ξακουστά.
Δεν ξέρω αν το Playground is a lost dream όπως έγραψε κάποια στιγμή ο Ρικ Τελάντερ, ο …Θουκιδίδης της ιστορίας των ανοιχτών γηπέδων, αλλά τα συναισθήματα που μας πρόσφεραν δε θα ξεχαστούν ποτέ.
Όπως επίσης και οι κανονισμοί… Αυτούς που προσπάθησε να καταγράψει ο Ρόμπιν Μπάρμπεραν στο kickz.com…
Ορίστε λοιπόν:
Κι ένα κατακλείδι: Το μπάσκετ των playgrounds είναι ζωντανό και ουσιαστικό κομμάτι της μπασκετικής κουλτούρας, που μας θυμίζει τις ρίζες από τις οποίες το σπορ καλλιεργήθηκε. Κι αυτοί οι κανόνες είναι όλη η ουσία του.
Σε μια από τις παλαιότερες συνεντεύξεις του, ο Κόμπι Μπραντ είχε πει ότι… “το να παίζεις στην παιδική χαρά μπορεί να τονώσει τη δημιουργικότητα και την ελευθερία σου. Κι αυτό είναι ευεργετικό για την ανάπτυξη δεξιοτήτων που κάποιοι παίκτες μπορεί να μην έχουν. Υπήρχαν αρκετοί θρύλοι του streetball που έφτασαν στο ΝΒΑ, όπως ο Rafeer Alston, ο οποίος με τις κινήσεις του, αυτές που έμαθε στα ανοιχτά, έφερε τον κόσμο στα πόδια του, επειδή ήταν κάτι δεν είχαν το προνόμιο να το δουν σε καθημερινή βάση. Η σκληρότητα και η δύναμη είναι αξίες που μαθαίνεις όταν παίζεις στην παιδική χαρά, επειδή εκεί υπάρχουν πάντα παιδιά που είναι μεγαλύτερα και πιο δυνατά, οπότε πρέπει να χρησιμοποιήσεις τη δημιουργικότητά σου για να πετύχεις το καλάθι”.
Και ναι… Αυτό είναι το μπάσκετ των Playgrounds.
Για να καταλήξει ο Κόμπε: “Το παιχνίδι με τους φίλους μου, είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο. Να παίζω με τα παιδιά, μόνο και μόνο για να απολαμβάνω το παιχνίδι, χωρίς κάμερες, χωρίς τίποτα. Απλά να είμαι εκεί έξω και να παίζω”.
Κάποιες στιγμές, δεν έχεις νιώσει κι εσύ το ίδιο; Δεν ένιωσες ότι κάπου εκεί, κάτω από την άσφαλτο μίας παιδικής χαράς, στα αμπάρια του εδάφους που έκανες master στην crossover σου, έκρυψες πολλά όνειρα, ή έθαψες στιγμές που σε βάραιναν μόνο και μόνο επειδή βρισκόσουν στο γήπεδο; Κι έπαιζες με τους φίλους σου;
Είμαστε πολλοί…
