“Ο οικονομικός σύμβουλος της εταιρείας Παντελής Κρίκης μπήκε στο γραφείο μου κρατώντας εκτυπωμένο τον οικονομικό ισολογισμό της προηγούμενης αγωνιστικής και οικονομικής χρονιάς και είπε χαμογελαστός: «Συγχαρητήρια σε όλους, από τον φροντιστή μέχρι εσένα που είσαι πρόεδρος. Είστε μία από τις λίγες αθλητικές εταιρείες, να μην πω η μοναδική, που κατάφερε να έχει θετικό ισολογισμό. Απόλαυσε τη στιγμή, αυτή είναι η αμοιβή σου, γιατί ο αγώνας για την οικονομική επιβίωση τώρα αρχίζει». Οι οικονομικές καταστάσεις που μου έδωσε, ήταν η απόλυτη επιβεβαίωση όσων μόλις είχε πει, αλλά και η δικαίωση των αποφάσεων που είχαν ληφθεί και των κινήσεων που είχαν γίνει την προηγούμενη χρονιά.

Πώς να οργανώσεις, να στηρίξεις και να εφαρμόσεις ένα σχέδιο που αμφισβητείται από τους περισσότερους; Η απάντηση είναι απλή… ΚΟΥΦΟ ΒΑΤΡΑΧΑΚΙ!

Σημασία έχει να το πιστεύεις εσύ, να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, στη στρατηγική σου, στους συνεργάτες σου και να μην ασχολείσαι με τις κινδυνολογίες όσων δεν γνωρίζουν πραγματικά τι συμβαίνει.

Οκτώ χρόνια είχα την τιμή να είμαι πρόεδρος της ομάδας μπάσκετ του ΠΑΟΚ. Αυτή η απόφαση που πήρα στην αρχή της θητείας μου ήταν η πιο ιδιόμορφη. Δεν είμαι σίγουρος ότι αυτή είναι η πιο σωστή περιγραφή. Είμαι πεπεισμένος όμως ότι η απόφαση της διοίκησης εκείνο το καλοκαίρι, του 2011, ήταν η πιο ουσιαστική στην ιστορία της ομάδας. Παραμερίσαμε τις προσωπικές μας φιλοδοξίες και το συναίσθημα, δεν έγινε καμία υπέρβαση στη δημιουργία του ρόστερ, παρά τη μεγάλη πρόκληση που υπήρχε μπροστά μας, και η οικονομική χρονιά της εταιρείας έκλεισε για πρώτη φορά με θετικό ισολογισμό, με κερδοφορία δηλαδή, κάτι που έδειξε τον δρόμο για την αντιμετώπιση και μελλοντικών καταστάσεων”.

Εκείνη τη χρονιά, αλλά και πολλές φορές κατά τη διάρκεια της θητείας του στο ΠΑΟΚ ή στην καριέρα του ως παίκτης ο Μπάνε, , όπως εξηγεί στο βιβλίο του, χρειάστηκε πολλές φορές να γίνει ένα κουφό βατραχάκι…

Ποια είναι όμως η ιστορία με το κουφό βατραχάκι;

Ορίστε:

“Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια κοινότητα βατράχων που οργάνωσαν έναν διαγωνισμό τρεξίματος, με στόχο να φτάσουν στην κορυφή ενός πολύ ψηλού πύργου. Μαζεύτηκε ένα τεράστιο κοινό για να παρακολουθήσει τον αγώνα. Ο διαγωνισμός τρεξίματος ξεκίνησε, αλλά στην πραγματικότητα κανείς ανάμεσα στους θεατές δεν πίστευε ότι κάποιο βατραχάκι μπορεί να φτάσει στην κορυφή του πύργου. Ακούγονταν διαρκώς ειρωνικά σχόλια:

«Α, είναι πάρα πολύ δύσκολο! Κανένας δεν θα φτάσει στην κορυφή του πύργου. Κανένας δεν θα πετύχει. Ο πύργος είναι πάρα πολύ ψηλός».

Στη διάρκεια του αγώνα τα περισσότερα από τα βατρα- χάκια άρχισαν να καταρρέουν. Μερικά όμως άντεχαν, ανεβαίνοντας στον πύργο με καλό ρυθμό. Το κοινό συνέχισε να σχολιάζει δύσπιστα:

«Είναι πολύ δύσκολο, κανείς δεν πρόκειται να τα καταφέρει».

Έτσι κι έγινε. Τα περισσότερα βατραχάκια κουράζονταν και τα παρατούσαν. Ένα βατραχάκι όμως συνέχιζε με τον ίδιο ρυθμό να πηγαίνει όλο και πιο ψηλά. Δεν τα παρατούσε με τίποτα. Έπειτα από λίγο όλοι τα είχαν παρατήσει εκτός από το μικρότερο βατραχάκι, που με μεγάλη προσπάθεια κατάφερε να φτάσει στην κορυφή. Πολύ λογικά, τα υπόλοιπα βατραχάκια ήθελαν να μάθουν πώς το πιο αδύνατο βατραχάκι κατάφερε να πετύχει τον στόχο του. Ένας από τους υπόλοιπους διαγωνιζόμενους ρώτησε το βατραχάκι πώς κατάφερε κι ανέβηκε στον πύργο. Απάντηση δεν πήρε, καθώς, όπως αποδείχτηκε, το βατραχάκι ήταν κουφό”.

Καλές Γιορτές, Καλά Χριστούγεννα σε όλους!