Στο βιβλίο του “Η δύναμη της ήττας”, ο Μπάνε Πρέλεβιτς, χρησιμοποιεί τα αθλητικά βιώματά του, τις δύσκολες στιγμές του, τις “αποτυχίες” και τις ήττες του για να εξηγήσει πώς τον βοήθησαν να βρει τον εαυτό του 

Διαβάστε ένα απόσπασμα του βιβλίου

ΓΡΑΜΜΗ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ 24 

To Ντόρτσολ είναι η περιοχή όπου μεγάλωσα. Εκεί πήγαινα σχολείο, εκεί έπαιζα μπάσκετ στα ανοιχτά γήπεδα της ερασιτεχνικής ομάδας της περιοχής και εκεί γράφτηκα για πρώτη φορά στο γυμναστήριο της γειτονιάς, που ήταν γνωστό για τα «καλά παιδιά» που σύχναζαν εκεί δυναμώνοντας το κορμί τους για να αντέχει στις προκλήσεις της νύχτας. 

Ήταν πολύ κοντά στην κεντρική πλατεία του Βελιγραδίου. Υπήρχε και μια λεωφορειακή γραμμή, η «24».. 

Το σχολείο μου ήταν 500 μέτρα μακριά από το σπίτι μου, και αυτός ήταν ο βασικότερος λόγος που αποφάσισα να φοιτήσω εκεί, παρά το γεγονός ότι το σχολείο προετοίμαζε τους μαθητές να ακολουθήσουν το επάγγελμα του αεροναυπηγού. Το συγκεκριμένο επάγγελμα δεν με ενδιέφερε, αλλά ήταν πολύ σημαντικό ότι μπορούσα να πεταχτώ από το κρεβάτι μου και να βρίσκομαι μέσα σε πέντε λεπτά στο θρανίο μου. Η διαδρομή μου για το σχολείο ήταν και η διαδρομή της γραμμής 24… 

Δεν μπορούσα να έχω παράπονο από τη διεύθυνση του σχολείου. Πολύ γρήγορα κατάλαβαν ότι το μόνο που με ενδιέφερε ήταν το μπάσκετ και σίγουρα όχι το επάγγελμα του αεροναυπηγού, το οποίο εκείνες τις εποχές είχε πολύ καλύτερη επαγγελματική και οικονομική προοπτική. Ήμουν αρκετά καλός μαθητής. Με λίγη συγκέντρωση και προσοχή στα μαθήματα αποκτούσα αρκετή γνώση για να τα περάσω. Έτσι, η μόνη μου υποχρέωση ήταν να μη μείνω από απουσίες, γιατί σε αυτή την περίπτωση δεν θα μπορούσε να με βοηθήσει κανένας. Ήμουν πολύ προσεκτικός και τα πρώτα χρόνια φρόντιζα να μην έχω πρόβλημα με τις απουσίες. Η μεγάλη ανατροπή συνέβη την τελευταία χρονιά που ήμουν στο λύκειο. Οι μπασκετικές υποχρεώσεις είχαν φτάσει σε επαγγελματικό επίπεδο, έκανα προπονήσεις με την πρώτη ομάδα του Ερυθρού Αστέρα, ενώ έπαιζα ταυτόχρονα και στην εφηβική ομάδα. Τα ταξίδια ήταν πλέον συχνά και το αποτέλεσμα ήταν ότι η εξίσωση με τις απουσίες δεν έβγαινε με τίποτα. Είχα πρόβλημα και έπρεπε να βρω τρόπο να το αντιμετωπίσω. 

Ο γυμναστής, που ήταν και προπονητής της σχολικής ομάδας μπάσκετ, με αγαπούσε πολύ. Γνώριζε και τον πατέρα μου και μια μέρα μάς κάλεσε να μας ενημερώσει για το σχέδιο «απολυτήριο λυκείου», που έπρεπε να τεθεί σε εφαρμογή. Μοναδικός τρόπος να πειστεί η διεύθυνση του σχολείου, ώστε να μην εφαρμόσει τους αυστηρούς κανονισμούς για τις απουσίες, ήταν να κερδίσουμε το σχολικό πρωτάθλημα του Βελιγραδίου. Δεν είχα άλλη επιλογή, οπότε το αποδέχτηκα με ενθουσιασμό, αν και γνώριζα ότι η ομάδα μας δεν είχε πολλές πιθανότητες να το πετύχει, καθώς οι μελλοντικοί αεροναυπηγοί και μαθηματικοί δεν έπαιζαν μπάσκετ… 

Είχαμε στη διάθεσή μας τέσσερις εβδομάδες για να δημιουργήσουμε την ομάδα, να κάνουμε προπονήσεις, όποτε οι καλοί μαθητές είχαν χρόνο και μπορούσαν να κάνουν διάλειμμα από το διάβασμα. Ο προπονητής μας, με πολύ μεγάλο πάθος, κατάφερε να μας οργανώσει και να παρουσιάσει κάτι που έμοιαζε με ομάδα μπάσκετ.. 

Η χημεία μας ήταν τέλεια. Αρχίσαμε να κερδίζουμε τα παιχνίδια πηγαίνοντας σε χαμηλό σκορ. Μόνο εγώ και ένας φίλος μου μπορούσαμε, ουσιαστικά, να πετύχουμε καλάθι. Στον ημιτελικό και σε μια ακίνδυνη φάση, λίγο πριν από το τέλος του αγώνα, πάτησα στο πόδι ενός συμπαίκτη μου και έπαθα διάστρεμμα δεύτερου βαθμού. Ο τελικός ήταν σε δύο μέρες και ο αστράγαλός μου είχε πρήξιμο μεγέθους μπάλας τένις. Τα πράγματα δεν ήταν καλά. Η ομάδα, που δεν πίστευα ότι μπορούσε να διεκδικήσει το έπαθλο, που θα έσβηνε τις απουσίες και θα τη γλιτώναμε, είχε κάνει ήδη την υπέρβασή της, πλησίαζε στον στόχο, αλλά εγώ ήμουν τραυματισμένος. Απογοητευμένος, έκανα ό,τι θεραπεία μπορούσα, με τα μέσα που υπήρχαν τότε. Δεν μπορούσα να υπολογίσω τις δυνάμεις μου και αν θα τα κατάφερνα τελικά να παίξω. Στην τελευταία προπόνηση πριν από τον τελικό ο προπονητής με πλησίασε και, σαν σωστός εκπαιδευτής που ήταν, μου είπε ότι η απόφαση για το αν θα παίξω στον τελικό ήταν αποκλειστικά δική μου. Για να μας καθησυχάσει μάλιστα, μου διευκρίνισε πως, ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα, θα έκανε τα πάντα για να με βοηθήσει με το θέμα μου. 

«Μπάνε, να ξέρεις ένα πράγμα. Αν θέλεις να γίνεις επαγγελματίας, πρέπει να μάθεις να αντέχεις και να παίζεις με πόνο» μου είπε, με αγκάλιασε και έφυγε χωρίς να πει κάτι άλλο. 

Τον σεβόμουν τον προπονητή. Αγαπούσε και βοηθούσε όλα τα παιδιά. Ήταν πραγματικός δάσκαλος και για την εποχή εκείνη ήταν ιδιαίτερα φιλοσοφημένος, με δική του άποψη για τη ζωή. Τα λόγια του καρφώθηκαν στο μυαλό μου. Ήταν το πρώτο παιχνίδι όπου θα έπαιζα τραυματίας, αγνοώντας τον πόνο. Το πρωτάθλημα το κερδίσαμε κι εγώ πήρα το απολυτήριό μου. Ήμουν ευγνώμων που ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ και ήταν η πρώτη φορά που αντιλήφθηκα ότι κάτι μπορούσα να κερδίσω παίζοντας μπάσκετ. Το απολυτήριο του λυκείου ήταν η πρώτη μου αμοιβή.
Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας μου δεν άφησα τους τραυματισμούς να με σταματήσουν από το να παίζω στα μεγάλα και σημαντικά παιχνίδια, έχοντας πάντα στο μυαλό μου τα λόγια του δασκάλου μου από το λύκειο: «Μπάνε, να ξέρεις ένα πράγμα. Αν θέλεις να γίνεις επαγγελματίας, πρέπει να μάθεις να αντέχεις και να παίζεις με πόνο».

Το βιβλίο του Μπάνε Πρέλεβιτς, “Η δύναμη της ήττας” μπορείτε να το προμηθευτείτε εδώ