Η ιστορία του θρυλικότερου μουσικού εισαγωγικού ήχου στον αθλητισμό.. Μία ιστορία ονείρου, απογοήτευσης, απολύσεων κι εν τέλει αναγνώρισης…

Ανέκαθεν, μάλλον επειδή μεγάλωσα στα 80 ’s, θεωρούσα ότι μία ταινία την αγαπάς, ή σε αφήνει αδιάφορο, πριν καν τη δεις. Τα χρόνια τα παλιά, η ρωμαϊκη αρένα των φιλοδοξιών κάθε στούντιο, δεν ήταν τόσο οι κριτικές του Τύπου, όσο το φιλμ με τις ταινίες προσεχώς που προβαλλόταν σαν intro στους κινηματογράφους. Τότε, που ενώ ο stereo ήχος και το surround δονούσε το κορμί σου σαν να σε πολιορκούν nitro εκρηκτικά κύμματα απο κάθε κατεύθυνση, γυρνούσες το πρόσωπο στους φίλους, ή την κοπέλα σου,  και κουνώντας καταφατικά, ή αρνητικά το κεφάλι, ουσιαστικά καθόριζες το κινηματογραφικό πρόγραμμα της επόμενης εβδομάδας. Λίγο αργότερα, ενώ τα προσεχώς στο σινεμά αποκτούσαν μία ιεροτελεστική σημασία, ένιωσα ή μάλλον συνειδητοποίησα, ότι ο μεγαλύτερος σταρ κάθε ταινίας, που δε συναντάμε ποτέ, είναι ο άνθρωπος που επενδύει με τη φωνή του το τρέιλερ αυτής, που προβαλλόταν στα προσεχώς.

Πολλά χρόνια μετά, όταν αναζητούσα μία εναλλακτική θεματολογία για να γράψω στο Down Town, η παιδική μου ανάμνηση ξεπρόβαλλε… “Μα δεν έχει ενδιαφέρον να μάθουμε τον άνθρωπο, που με τη φωνή του καθοριζει κι αυτός με τον τρόπο του, αν μία ταινία θα σημειώσει εισπρακτική επιτυχία;”. Δεν το είπα στον Μ.Μίχαλο, αλλά κάπως έτσι και μέσα από την αναζήτηση έπεσα πάνω στον θρυλικό Don LaFontaine. Είμαι σχεδόν βέβαιος, ότι το όνομά του σας είναι άγνωστο. Πιστέψτέ με, εξαιτίας του, είδατε ταινίες που πιθανώς να μην βρίσκονταν στη λίστα των επιλογών σας. Ο Ντον ΛαΦονταίν ήταν ο αξέχαστος Thunder Throat, η φωνή του Θεού, όπως έγινε γνωστός. Ηταν ο ιεραπόστολος του announcing, που καθιέρωσε την καθηλωτική φράση των “Προσεχώς” “In a World…” που έμελλε να γίνει ανεξίτηλο σήμα κατατεθέν αυτής της ιεροτελεστίας.

Αναζητώντας τις λεπτομέρειες της “Φωνής του Θεού”, ο πολύπλοκος αλγόριθμος του Google (ναι υπήρχε και τότε, στα νιάτα μου), με έφερε πάνω σε ονόματα όπως Τόμι Εντουαρντς, Αλαν Πάρσονς και Ρέι Κλέι… Κι εδώ, αρχίζει η ιστορία μου… Καθυστερημένα, αλλά αν σε έχω κρατήσει έως εδώ, η συνέχεια έχει ακόμα πιο μεγάλο ενδιαφέρον. Το 1982 ήταν, όταν σε ένα μουσικό υπερμηχάνημα της εποχής, ένα keyboard “Fairlight”, ο Αλαν, δοκιμάζοντας τα όρια και τις δυνατότητες του Δαίμονα που είχε μπροστά του, σκάρωσε ένα rifάκι… “Χμ, καλό είναι αυτό”… Στο επόμενο album των Alan Parsons Band, αυτό το ριφάκι αποτέλεσε το εισαγωγικό σημείο και “προλόγισε” το τραγούδι που έμελλε να είναι ο τίτλος του Album…”Eye in the sky”, φτάνοντας μέχρι το νούμερο 7 του Billboard τo 1982 και το 27 των βρετανικών charts. 

Μεταφερόμαστε, νοερά, έξι χρόνια αργότερα… O Τόμι και η σύζυγός του, πλήρωσαν το εισιτήριό τους και πλέον αναζητούν τις θέσεις τους στο Biograph Τheater του Σικάγο για να δουν μία ταινία. Ο Τόμι, ραδιφωνικός παραγωγός, επεξεργαζόταν κάθε ήχο που άκουγε. Η αγάπη του ήταν η μουσική, η λατρεία του το ραδιόφωνο, ενώ η φωνή του ήταν τόσο βαθιά και στεντόρια, σαν ερασιτέχνη βαρύτονου. Είχε διαρκώς μία σκέψη στο μυαλό του, καθώς η παράλληλη, επί εξαετίας ενασχόλησή του, άφηνε ένα δυσαναπλήρωτο, μέχρι εκείνο το βράδυ, κενό.

Ο Τόμι Εντουαρντς ήταν ο announcer των Σικάγο Μπουλς… Από το 1976. Ολα αυτα τα χρόνια έψαχνε αυτή, τη μία! Τη μία μουσική που θα έκανε το δικό του παθιασμένο announcing ακόμα πιο θελκτικό.

“Είναι καλό το Thriller του Michael Jackson, κάποιες φορές και το θέμα του Miami Vice, αλλά…”. Είχαν περάσει έξι χρόνια και αυτό το “αλλά” ακόμα ταλαιπωρούσε τον ψυχισμό του. Η φωνή του, ήταν εξαιρετικά βαθιά, γρεζαρισμένη και συναισθηματική για να την επενδύουν ποπ ήχοι… Τα φώτα έσβησαν και ξαφνικά, ενώ από τα ηχεία ακούγεται μία άγνωστη προς αυτόν μουσική, σκύβει στο πλευρό του η σύζυγός του… “Τόμι, νομίζω ότι αυτή είναι η μουσική που έψαχνες”… Ο Τόμι είχε μείνει άφωνος… “Ναι, θα μπορούσε” πρόλαβε να ψελλίσει πριν αρχίσει η ταινία… 

Μερικές ημέρες αργότερα, η ίδια μουσική δονούσε τα μεγάφωνα, και ο Τόμι, έγραψε την πρώτη σελίδα μίας απίθανης ιστορίας θριάμβου, που σε προσωπικό επίπεδο, έμελλε να είναι ένα ατελείωτο κι αναπάντητο what if…

Τα ηχεία παραλίγο να σπάσουν… “Aaaaaaaaaaaaaand now, the starting line up of yououououour Chicago Bulls”. Η μουσική ήταν βγαλμένη από το περίφημο Sirius των Alan Parsons band.

Η ιστορία είχε γραφτεί και το μακροβιότερο, αλλά και δημοφιλέστερο intro στην ιστορία των sports είχε γεννηθεί. Μαζί με μία προσωπική εμπειρία απογοήτευσης…

Το 1990, μετά από 14 χρόνια καριέρας ως announcer των Μπουλς, ο Τόμι Εντουαρντς, έχοντας εμπνεύσει γενιές και γενιές announcers με το “The man in the middle”, που το καθιέρωσε στο script του επειδή άρεσε στην κόρη του, αποφασίζει να κατέβει από τη σκηνή, για να αναζητήσει νέα, πιο ενθουσιώδη challenges… Δεκατέσσερα χρόνια μετά την πρώτη αναγγελία του για τους Μπουλς και 8 χρόνια μετά το ραντεβού που η μοίρα του είχε ετοιμάσει σε ένα σινεμά του Σικάγο, ο Τόμι Εντουαρντς αποφασίζει να αποσυρθεί. Μέχρι το 1990, οι Μπουλς ήταν contenders της Ανατολικής περιφέρειας, αλλά επί χρόνια θύματα των Πίστονς. Ο εμπνευστής του θρυλικού intro δεν έκανε announcing σε καμία ομάδα των Μπουλς, που κέρδισε πρωτάθλημα στο ΝΒΑ!

Την ημέρα, που ο Τόμι Εντουαρντς, αναγγέλει για τελευταία φορά “the starting line up of your Chicago Bulls” στους δρόμους του Σικάγο, ένα αυτοκίνητο κατεθύνεται προς την Michigan Street, με το ραδιόφωνο στο τέρμα για τον αγώνα των Μπουλς. Ο άνθρωπος που κάνει τη ραδιοφωνική περιγραφή, λέει: “Κυρίες και κύριοι αυτό είναι το τελευταίο παιχνίδι του Τόμι Εντουαρντς ως announcer των Μπουλς… Ενα χειροκρότημα”. Στο κάθισμα του συνοδηγού, η κυρία Κλέι, λέει στο σύζυγό της… “Αυτη θα μπορούσε να είναι μία ιδανική δουλειά για εσένα Ρέι… Στείλε σε παρακαλώ ένα βιογραφικό”. Ο οδηγός, με ελαφριά απογοήτευση απάντησε: “Θα στείλω οκ, αλλά σιγά μην πάρουν εμένα για αυτή τη δουλειά. Too good to be true”. 

Μερικές ημέρες αργότερα, ο Ρέι Κλέι αντικαθιστούσε τον Τόμι Εντουαρντς στη θέση του announcer των Μπουλς… Και μέχρι το 1998, ήταν αυτός που έδωσε νέα χροιά, μέγεθος, ηλεκτρισμό στο μοναδικό Sirius…  

“Δεν έχω παράπονο”… θυμήθηκε ο Τόμι Εντουαρντς… “Το 1994, οι Μπουλς μου έστειλαν ένα ρολόι, που είχε πάνω δύο τρόπαια Ο’Μπράιαν. Με θυμήθηκαν. Είναι ένας οικογενειακός οργανισμός”.

Αυτό όμως, οι Μπουλς το ξέχασαν, όταν το 2002, ο Μάικλ Τζόρνταν επέστρεψε για πρώτη φορά στο Σικάγο ως παίκτης… Το μεγάλο ερώτημα ήταν… “Πως θα τον αναγγείλουμε;”. Εβδομάδες πριν οι δημοσιογράφοι ασχολούνταν με αυτό… Ενα βράδυ, ο υπεύθυνος μάρκετινγκ των Μπουλς τηλεφωνεί στον Κλέι και του λέει: “Θα τον αναγγείλεις όπως κάθε άλλο αντίπαλο, τίποτα ιδιαίτερο, αλλά μη βγάλεις άχνα σε κανέναν, μέχρι τον αγώνα…”. Λίγες ημέρες μετά, ο Κλέι δέχθηκε τηλεφώνημα από έναν columnist τοπικής εφημερίδας. Του τα είπε όλα. Την επόμενη μέρα, όλο το Σικάγο μιλούσε για την έλλειψη σεβασμού με την οποία θα αντιμετώπιζαν οι Μπουλς τον μεγάλο θρύλο τους… “Μα τι έκανες; Πήγε και μίλησες στον Τύπο;” ρωτήθηκε ο Κλέι…”Ναι, αλλά δεν είπα τίποτα διαφορετικό από αυτό που ήθελες”. Εν τέλει, το 2002, το όνομα του Μάικλ Τζόρνταν, ως παίκτη της Ουάσιγκτον πια, ακούστηκε ακριβώς όπως όλα τα υπόλοιπα. ίσως ελαφρώς πιο δυνατά. Ο Ρέι Κλέι, ο θρυλικός voice των Μπουλς, απολύθηκε! Η κατακραυγή ήταν τέτοια, που ένα χρόνο αργότερα, όταν ο MJ επισκέφθηκε και πάλι το Σικάγο, o announcer, ανήγγειλε το όνομά του, όπως …τότε! Οπως τα καλά εκείνα χρόνια. 

Το τελευταίο παιχνίδι του Μάικλ Τζόρνταν ήταν στη Φιλαδέλφεια, ένα χρόνο μετά την απόλυση του Ρέι Κλέι… “Ρέι, δεν υπάρχει κανείς άλλος που να δικαιούται περισσότερο από εσένα να αναγγείλει τον ΜJ… Θέλουμε να έρθεις, να το κάνεις εσύ” ακούστηκε να λέει από την άλλη άκρη της γραμμής ο άνθρωπος των Σίξερς… 

Στις 16 Απριλίου 2003, στο First Union Center της Φιλαδέλφεια, ο Ματ Κορντ, announcer των Σίξερς, αναγγέλει τα 4 πρώτα ονόματα της πεντάδας των Ουίζαρντς. Και τότε, για πρώτη φορά στην ιστορία της τηλεόρασης, η κάμερα, στοχεύει εκτός παρκέ… Το μικρόφωνο παίρνει ο Ρέι Κλέι από τον Μάτ Κορντ και… “From Nooorth Carolina, at guard, 6.6, Miiiiiichael Jordaaaaan”. H αγκαλιά των ανθρώπων που ο καθένας με τον τρόπο του, έδωσε μυθικό χαρακτήρα στην αυτοκρατορία των Μπουλς, ήταν το ιδανικό αντίο. Και ο Τόμι Εντουαρντς, επέστρεψε στους Μπουλς. Αλλά… Ακόμα ένα αλλά, τον βασάνιζε μέχρι και το 2019 όταν αποσύρθηκε… Δεν κατέκτησε ποτέ -κι αυτός-, όπως ο Ρέι Κλέι, έναν τίτλο.  

Υ.Γ Ο σπουδαίος οργανισμός των Μπουλς, δεν κάλεσε ποτέ τον Αλαν Πάρσονς, ούτε σε ένα παιχνίδι των Μπουλς…

Θ.Ασπρούλιας